Czym jest dozór elektroniczny?
Dozór elektroniczny to uregulowany w ustawie Kodeks karny wykonawczy nieizolacyjny system wykonywania kary ograniczenia wolności. Nieizolacyjny, czyli osoba skazana, nie musi przebywać w zakładzie karnym, ale może swobodnie się poruszać w granicach Polski – pod warunkiem nieprzerwanego noszenia specjalnego nadajnika.
System dozoru elektronicznego zaczęto testować w 2009 roku na terenie apelacji warszawskiej. Od 2012 roku mogą go zasądzać wszystkie sądy. Uzasadnieniem dla jego wprowadzenia było zmniejszenie kosztów utrzymania skazanych, którzy wprawdzie dopuścili się przestępstwa, ale było ono na tyle drobne, że nie ma potrzeby izolować ich od społeczeństwa. Dozór elektroniczny umożliwia im normalną pracę i wykonywanie obowiązków rodzinnych.
Kto może odbywać karę pozbawienia wolności w warunkach dozoru elektronicznego?
Aby sąd penitencjarny wydał zgodę na odbycie kary w tej formie, muszą zostać spełnione łącznie następujące warunki:
- wobec skazanego orzeczono karę pozbawienia wolności nieprzekraczającą jednego roku i sześciu miesięcy, a jednocześnie przestępstwo nie zostało popełnione w warunkach multirecydywy,
- w ocenie sądu jest to wystarczające do osiągnięcia celów kary,
- skazany posiada określone miejsce stałego pobytu,
- osoby pełnoletnie zamieszkujące wspólnie ze skazanym wyraziły zgodę na odbywanie przez skazanego kary w systemie dozoru elektronicznego
- odbywaniu kary pozbawienia wolności w systemie dozoru elektronicznego nie stoją na przeszkodzie warunki techniczne.
To ostatnie oznacza, że skazany musi dbać o powierzone mu środki techniczne (nadajnik), tak by przez cały czas wysyłał sygnał pozwalający ustalić miejsce przebywania skazanego. Skazany musi też stawić się na każde wezwanie sądu lub kuratora.